Esmée vraagt aan me of papa en ik uit elkaar gaan. Ik moet even nadenken en geef aan dat ik denk van niet. Ik voel dat er wat achter haar vraag zit en wil weten wat dat is. Wat is de reden dat je dit aan me vraagt? Esmée geeft aan dat we de laatste tijd wat vaker ruzie hebben met elkaar. Dat klopt dat heeft ze goed gezien, gevoeld en ik denk ook gehoord. Robert en ik kunnen elkaar de laatste tijd wat slecht vinden. Ik geef aan dat dit inderdaad klopt, maar niet meteen een reden is om te gaan scheiden. Ik vraag nog wat verder door, wetende dat er in onze omgeving op dit moment gescheiden gezinnen zijn. Nou zegt Esmée. Iemand op school zei dat zijn ouders heel veel ruzie hadden en daarom uit elkaar gaan. BAM daar is die. Ouders hebben ruzie, kind denkt dat ze uit elkaar gaan!

De juiste balans

Ik heb Robert leren kennen toen ik 16 was. Dit jaar kennen we elkaar 21 jaar. In die 21 jaar hebben we alle emoties met elkaar wel meegemaakt. Het is elke keer weer zoeken naar de juiste balans. Elke dag is namelijk anders. Elke dag kom ik anders uit bed, maar mijn gezin en mijn omgeving ook. Dit heeft invloed op mij en ook op de manier waarop ik in balans ben. Als alles helemaal in balans is dan voel ik me bijna verlicht. Deze dagen komen helaas zelden voor. Er is altijd wel wat….. zo ook in een relatie.

Nachtelijke ruzie

Voor mij was het dieptepunt in onze relatie 5 jaar geleden. Ik realiseer me nu dat in we in het najaar altijd een dipje hebben. Even een moment reflectie, hier kan ik weer wat mee 😊 Terug naar 5 jaar geleden. Seppe was een paar maanden oud. Mocht iemand ooit beweren dat een kind je relatie versterkt…. Dit is helemaal waar, maar je moet toch echt eerst door die vette dieptepunten heen. Als onze relatie zwakker was geweest waren we zeker niet zo ver gekomen. (komt nog weleens ter sprake in een andere blog 😉) ik dwaal wat af. 5 jaar geleden. De communicatie die we met elkaar hadden was vooral ’s nachts schreeuwend naar elkaar. Wat heeft die jongen? Vieze luier? Honger? Tandjes? Waarom wil die niet slapen? Waarom ga jij er niet naar toe? Waarom moet ik het altijd doen? Overdag zagen we elkaar weinig aangezien we beiden een drukke baan hadden. In de avond communiceerden we weinig, want dan waren we moe en de kinderen waren erbij. ’s Nachts ging het riedeltje weer van voor af aan.

Bord in de tuin!

En toen was ik er klaar mee. Van het ene op het andere moment maakte me het allemaal niet meer uit. Wat er nu in huis gebeurde zo wou ik niet verder. Het was klaar, basta. Of een bord in de tuin en uit elkaar of we gingen elkaar weer vinden. Met klotsende oksels heb ik op een avond de tv uitgezet en aangegeven dat ik het zo niet langer wou. Dat ik heel graag een gelukkig gezin wil hebben, waarin we open met elkaar communiceren. Dat ik hoopte dat hij dit ook wou en mocht dit niet zo zijn we een bord in de tuin moesten zetten. Okay de reactie die ik kreeg was niet degene die ik wou hebben. Het leek erop dat er een bord in de tuin zou komen…..

Toch 2 dagen later zijn we andere gesprekken met elkaar gaan voeren. Open gesprekken, diepgaande gesprekken (pff), ruzie, veel duidelijkheid en begrip naar elkaar. Bord gaat er niet komen. We begrijpen elkaar beter en begrijpen dat we met elkaar moeten blijven communiceren (wat soms echt heel moeilijk is)

Lezen van kinderen

Op dit punt ben ik gestopt met schrijven en gaan sporten. De vraag die ik heb gekregen was om een blog te schrijven over het lezen van kinderen. Ik heb aan mezelf gevraagd wat de reden is dat ik nu iets schrijf over ruzie en goedmaken. Ineens realiseerde ik mij dat mijn ouders een heftige ruzie hebben gehad toen ik rond de 9 jaar was. Deze ruzie was voor mij zo intens dat ik echt dacht dat mijn ouders uit elkaar zouden gaan. Ik was heel erg bedroefd en bang (primaire emoties) Om mijn ouders hier zo min mogelijk mee te belasten ben ik in een overlevingsstand gegaan. Ik heb me vanaf dat moment een tijdje als de voorbeeldige dochter gedragen zodat ik mijn ouders niet ook nog eens hoefde te belasten met mijn emoties (dit heeft denk ik niet heel lang stand gehouden hoor 😉).

Wat een cadeautje dat mijn dochter dit nu terug geeft. Ik mag namelijk gaan kijken naar het verdriet wat ik daar had en dat gaan omarmen. Mijn ouders kunnen hier niks aan doen, dit is iets wat ik als 9-jarige zo gevoeld heb en wat een patroon in mijn leven is gaan worden. Gaan “pleasen” op het moment dat ik ergens bang of bedroefd over ben. Iemand niet willen belasten met mijn emoties, hieraan voorbijgaan oftewel uit verbinding raken/niet meer communiceren met Robert als ik het moeilijk krijg. Soms valt het kwartje bij mij vanzelf en soms heb ik de hulp nodig van een kindertolk. Voor mezelf de vertaling maken is namelijk erg lastig door alle blinde vlekken.

Dus lieve Esmée, ik kan de toekomst niet voorspellen, maar ik denk dat papa en ik nog wel vaker ruzie krijgen. Boos op elkaar zijn hoort bij het leven, het is de kunst om het met elkaar goed te maken. Ik wil dat je hierover altijd met me in gesprek gaat en weet dat papa en ik heel veel van elkaar houden en ook van jou en Seppe.

Anja is moeder van 2 prachtige kinderen, Esmée van 9 en Seppe van 5 jaar en heeft een geregistreerd partnerschap met Robert-Jan. Ze is Holistisch Coach en Kindertolk binnen haar eigen onderneming de Gelukkige Ouder. “Al mijn hele leven heb ik het gevoel dat ik op een zoektocht ben. Een zoektocht naar mezelf en wat er bij mij past. Waar krijg ik energie van en wat wil ik bereiken in mijn leven?”