Me-time is hip, hot and happening voor de mama van 2019. Maar me-time, wat is dat nou eigenlijk en waarom is dat tegenwoordig schaars goed?
“We willen liever echt ergens zijn dan een plek bezoeken”
Zegt reistrendwatcher Tessa aan de Stegge. En dat ben ik roerend met haar eens. Een plek bezoeken is hedendaags immers al lang niet meer een unicum. Er zijn nog weinig mensen die niet op tenminste 2 continenten zijn geweest, want ergens anders komen was nog nooit zo makkelijk. Met enkele muisklikken kan ik morgen nog naar Verwegisstan vliegen.
De uitdaging tegenwoordig zit hem veel meer in, ergens écht zijn, in het moment zijn. En daar komt meteen de behoefte aan me-time om de hoek kijken. Zonder mij te beroepen op wetenschappelijk onderzoek ben ik er namelijk van overtuigd dat het moederschap nog nooit zo (mentaal) uitdagend was als heden ten dage. En dat zit hem zeker niet alleen in het feit dat er nog nooit zo veel moeders de combinatie maakten van werk en gezin. Het zit hem ook niet alleen in het feit dat we niet eerder zo veel onderweg waren voor werk, familie of plezier. Ook niet doordat de opvoeding in beginsel tegenwoordig zo ingewikkeld, door de hoeveelheid én vooral tegenstrijdigheid van informatie, meningen en bijbehorende stromingen over – SERIEUS – elk onderdeel van de opvoeding. Of je het nu hebt over de keuze in luiers, voeding, laten huilen, laten slapen, laten spelen, naar de opvang laten gaan of het steeds gevarieerder wordend aanbod in scholing. En het zit hem ook niet enkel in het feit dat wij inmiddels altijd en overal online zijn. En we daardoor continu worden getriggerd om ergens bij te zijn, van te zijn of voor te zijn. De laatste maar zeker niet de minste in dit rijtje is toch wel de tendens dat je kind vooral “gelukkig” moet zijn. Nee, het zit hem in de combinatie van al deze zaken, die het speelveld vormen van het ouderschap anno 2019.
Me-time momentjes: alleen boodschappen doen
En daarom hebben moeders van nu zo nu en dan behoefte aan me-time momentjes, even aanwezig zijn in het moment. En ik ben daarin uiteraard geen uitzondering, daar niets menselijks mij vreemd is. Neem nou het me-time momentje “boodschappen doen”.
Zodra wij thuis constateren dat er in de categorie ‘levensmiddelen’ een tekort dreigt is manlief normaliter de eerste die (volgens eigen zeggen) puur uit altruïstische motivatie opspringt om naar de winkel te gaan. Ik verdenk hem er echter van dat hij slechts aan zijn ‘me-time taks’ probeert te komen. Maar ik sluit ook niet uit dat hier een gevoel van jaloezie aan ten grondslag ligt. Echter not this time: I call it first! Dus ik ben degene die alleen naar de winkel mag. En in dat “alleen naar de winkel mag” schuilt een belangrijk detail, je mag ALLEEN naar de winkel. En je ziet dat als een FEESTJE. En dat is even treurig als dat het de feestelijke realiteit is. Alleen naar de winkel gaan betekent dat ik uit de auto kan stappen en naar de winkel kan lopen. Dus zonder dat ik uit de auto stap, een dreumes balanceer op mijn heup en ik gelijktijdig de kleuter streng toespreek aangaande de regels van het oversteken van het parkeerterrein. Waarbij mijn strenge stem enkel is, in de hoop dat de kleuter daadwerkelijk luistert. Waarbij ik de luttele meters van het parkeerterrein wellicht ten onrechte doe overkomen alsof we een dagenlange trip door moerasland met krokodillen en andere demonische wezens moeten trotseren, maar dat terzijde.
Maar ik loop dus naar de winkel, als een vogeltje zo vrij, en moet mijzelf inhouden niet te gaan huppelen. Ik pak in alle rust een winkelkar en heb er totaal geen moeite mee om iedereen voor te laten gaan. Ik ben alleen, ik hoef geen kleuter ervan te weerhouden om met mini formaat winkelkar ander winkelend publiek aan te rijden. Het gevoel van vrijheid en ontspanning wordt versterkt wanneer ik bij andere moeders tekenen van stress en vermoeidheid ontwaar. En ik kan niet anders dan ze een bemoedigende glimlach schenken, in de hoop dat ik hiermee een gevoel van saamhorigheid teweeg breng.
Een beetje treurig
Maar hoezeer ik ook kan genieten van deze me-time op mini schaal, ik vind het ook een wat treurige constatering. Dit is immers een huishoudelijke activiteit en het zou derhalve de naam “me-time” eigenlijk niet mogen dragen.
Me-time is iets doen voor jezelf, waarbij het doel enkel jezelf dient en bijdraagt aan JOUW ontspanning. Waarbij de activiteit niet gelieerd is aan het onderhouden van gezin, huishouden, werk, familie of vriendschap, daarbij geen afbreuk te willen doen aan deze zaken. Me-time is de tegenhanger van het complexe ouderschap van nu. Daarmee is meer aandacht voor me-time niet alleen wenselijk maar ook noodzakelijk. And remember; ‘me-time’ does not mean ‘me first’ it means ‘me TOO’!
Wieteke (34) is getrouwd met Martijn (38) en moeder van Elize (4) en Sophia (1). Doorlopend op zoek naar balans in haar drukke gezinsleven met daarbij graag ruimte makend voor vriendschap, personal development én het organiseren van mommy retraites voor de moderne mama van nu!
