De combinatie werk en gezin vind ik nogal een interessante in deze tijd. Als ik hedendaags vergelijk met vroeger – je kunt je afvragen in hoeverre die vergelijking een zinvolle exercitie is maar dat terzijde – dan zijn mannen in deze tijd veel meer betrokken bij de opvoeding en huishouding.
Ik ben me er terdege van bewust dat mannen vergeleken met vroeger een grotere rol spelen in het gezin. Echter weerhoudt het me helaas niet om een stortvloed aan frustratie los te laten op manlief. Wij wagen ons thuis namelijk nogal eens aan een wedstrijdje “weegschalen”. Nu hoor ik je denken; “uh…say what?”. ‘Weegschalen’ het spreekt wellicht tot de verbeelding. Wat ik ermee bedoel is, dat wij met enige regelmaat [lees; dagelijks] een debat houden over wie aan het kortste strootje trekt. Dat doen wij over de meest uiteenlopende onderwerpen. Wie heeft het meest geslapen, wie heeft vandaag het meeste/minste gedaan in het huishouden, wie heeft er het meeste tijd voor zichzelf gehad en wie heeft er dus daadwerkelijk het recht om het meest te klagen? Het is niet echt een zinvolle bezigheid dan wel bevorderlijk voor de sfeer, maar het is een verklaarbaar gevolg van de tropenjaren waar we ons in bevinden. Het is het resultaat van de wijze waarop wij een weg proberen te vinden in de balans tussen werk en gezin.
Duidelijke taakverdeling
Vroeger was de taakverdeling veel duidelijker, niet per definitie beter, maar het leidde in elk geval niet tot dagelijkse discussies. De vrouw zorgde voor de kinderen en het huishouden en de man zorgde voor de centen. Simpel as that. Ik kan niet zeggen dat ik de vrouwen van die tijd benijd. Want de tijd die ik op mijn werk doorbreng is voor mij persoonlijk noodzakelijk om überhaupt van enige balans te kunnen spreken.
The death of us all
Maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik het echter wel een uitdaging blijf vinden; werk en gezin. Vooral als ik twee dagen achtereen werk neemt een gevoel van onrust bezit van mij. Als de wasmand zo groot als een vulkaan was begint te spuwen en al het speelgoed zich verzamelt met als enige doel om mij als een soort Chuckie angst in te boezemen. Ondanks de rol die manlief vervult in ons gezin lijkt de complexiteit van de balans tussen werk en gezin niet af te nemen. Ik vermoed dat logistieke uitdagingen en een groei aan prikkels, mogelijkheden en continue verleidingen wel eens “the death of us all” zou kunnen betekenen. Met andere woorden, onze welvaart zou weleens onze ondergang kunnen worden.
Dankbaar
Onderaan de streep ben ik daarentegen voornamelijk dankbaar voor de tijdgeest waarin ik leef. Een tijd waarin het als vrouw daadwerkelijk mogelijk is om werk en gezin met elkaar te kunnen combineren. Waarin wij vrouwen onze persoonlijke ontwikkeling en ambities mogen nastreven. Ik ben blij met de rol die mannen hedendaags spelen in onze gezinnen. Hoe zij als gelijkwaardige partner deelnemen aan de opvoeding en de verzorging van onze kinderen. En dat ben ik niet omdat ik op dagelijkse basis een potje kan weegschalen en publiekelijk kan klagen over wie het meest heeft kunnen slapen. Nee, ik ben dankbaar omdat mijn kinderen evenredige tijd en aandacht van hun vader krijgen als van mij. En die meerwaarde is door geen berg was en explosie van speelgoed weg te redeneren. So bring it on Chuckie!
Wieteke (34) is getrouwd met Martijn (37) en moeder van Elize (4) en Sophia (0). Doorlopend op zoek naar balans in haar drukke gezinsleven met daarbij graag ruimte makend voor vriendschap, personal development, enige vorm van sportieve activiteiten, books & baking
