Wij leerden elkaar kennen bij tv. Onze eerste zoen was in het Puzzeltijd decor. Mijn eerste echte liefde. Ik was 21.

We ontmoetten zijn biologische familie in Korea, skieden in Frankrijk, bezochten de jungles in Costa Rica en Borneo, gingen met familie op rondreis in Amerika and so on. Werk, reizen, familie, vrienden, sporten, lekker eten: dat waren de peilers van ons leven.

We wilden kinderen maar wisten dat het niet vanzelfsprekend zou zijn. Begonnen er daarom voor ons gevoel vroeg mee. Op mijn 26e zat ik bij de arts. Op mijn 31e beviel ik van onze zoon. Tussendoor raakten we elkaar even kwijt. Het fertiliteitstraject was simpelweg heftig. Maar we vonden elkaar weer. En beter.

En toen kwamen er kinderen…

En cliché maar waar. Het werd anders. Beter en slechter. Onze peilers verschoven naar: kinderen en werk, een beetje familie en een beetje vrienden. Voor al het andere was de eerste jaren nauwelijks ruimte. Vinden wij dat erg? Nee. Natuurlijk zouden we graag meer willen sporten, reizen, uit eten gaan en noem-maar-op, maar die tijd komt wel weer.

De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft. Maar echt. Elke dag opnieuw. Zelfs op zo’n dag dat je erover denkt ze op Marktplaats te zetten. Mijn man zien dollen met de kinderen geeft mij een groots geluksgevoel. Hem zien in zijn rol als vader voelt groots en mooi. We ervaren veel dieper dan voor de komst van kinderen de waarde van geluk.

Over opvoeden echter…

Hebben we ontdekt dat we zo anders zijn. Ik ben ongeduldig en hij geduldig van aard. In de opvoeding echter keren we dat op-de-een-of-andere-manier om. Onze ruzies gaan 9 van de 10 keer over opvoedsituaties. Waar hij vindt dat dochterlief al lang aan een volgende stap toe is en we moeten “trainen”, vind ik dat we haar eigen ontwikkeling moeten volgen. Als zoonlief voor de tigste keer ingewikkeld doet met eten, negeer ik het en begin ik over een ander onderwerp waar de man boos wordt en hem terechtwijst.

Van pedagoog Krista leerde ik deze maand dat dit niet erg is. Dat er verschillen mogen zijn en dat dit voor kinderen okay is. Natuurlijk moet het fundament hetzelfde zijn, maar dat papa en mama anders opvoeden is okay voor kinderen. Neemt niet weg dat manlief en ik zoekende zijn om verschillen te overbruggen. De beste manier hebben we daarvoor nog niet gevonden. Het toverstokje van Lynn gaan we binnenkort uitproberen, who knows.

Datenights

Kennen we nauwelijks. Natuurlijk vind ik het fijn af en toe met z’n tweeën te zijn, maar elke week of andere verplichte nummers werken niet voor ons. Het was heel eerlijk ook niet te doen de afgelopen tijd met borstvoeding, muitende niet-slapende kinderen en drukte op het werk. Samen op de bank een Netflix serie kijken, vonden wij soms fijner dan er-op-uit-moeten. Toch zouden we ons soms uit die comfortzone moeten slepen en daarom zijn we deze maand voor het eerst sinds tijden op pad gegaan. “Gewoon” naar de film. Zo lang geleden dat ik in een bioscoop was. Maar zo leuk! We zijn naar de film Doris geweest. Net in première gegaan en met de meer dan fantastische Tjitske Reidinga die Doris speelt. Haar zoektocht naar nieuw geluk, zelfvertrouwen en zelfstandigheid is zowel komisch als inspirerend om te zien. Er zitten mooie lessen over het leven in terwijl je ondertussen heerlijk zit te lachen. Prima om te kijken met je partner, misschien nog leuker met een vriendin, maar voor ons even goed een datenight die ons goed deed. Want de opvoeddiscussie die ons ’s nachts weer bezighield, verliep een stuk gemakkelijker dan voor de datenight ;)